Konjugation von hintun

  • Präsens von „hintun“

    Indikativ
    Präsens
    Konjunktiv
    Präsens
    ich tue hin tue hin
    du tust hin tuest hin
    er/sie/es tut hin tue hin
    wir hintun tuen hin
    ihr tut hin tuet hin
    sie tun hin tuen hin
  • Präteritum von „hintun“

    Indikativ Präteritum Konjunktiv Präteritum
    ich tat hin täte hin
    du tatest hin tätest hin
    er/sie/es tat hin täte hin
    wir taten hin täten hin
    ihr tatet hin tätet hin
    sie taten hin täten hin
  • Perfekt von „hintun“

    Perfekt Indikativ Perfekt Konjunktiv I
    ich habe hingetan habe hingetan
    du hast hingetan habest hingetan
    er/sie/es hat hingetan habe hingetan
    wir haben hingetan haben hingetan
    ihr habt hingetan habet hingetan
    sie haben hingetan haben hingetan
  • Plusquamperfekt von „hintun“

    Plusquamperfekt Indikativ Plusquamperfekt Konjunktiv II
    ich hatte hingetan hätte hingetan
    du hattest hingetan hättest hingetan
    er/sie/es hatte hingetan hätte hingetan
    wir hatten hingetan hätten hingetan
    ihr hattet hingetan hättet hingetan
    sie hatten hingetan hätten hingetan
  • Futur I von „hintun“

    Indikativ Konjunktiv I Konjunktiv II
    ich werde hintun werde hintun würde hintun
    du wirst hintun werdest hintun würdest hintun
    er/sie/es wird hintun werde hintun würde hintun
    wir werden hintun werden hintun würden hintun
    ihr werdet hintun werdet hintun würdet hintun
    sie werden hintun werden hintun würden hintun
  • Futur II von „hintun“

    Indikativ Konjunktiv I Konjunktiv II
    ich werde hingetan haben werde hingetan haben würde hingetan haben
    du wirst hingetan haben werdest hingetan haben würdest hingetan haben
    er/sie/es wird hingetan haben werde hingetan haben würde hingetan haben
    wir werden hingetan haben werden hingetan haben würden hingetan haben
    ihr werdet hingetan haben werdet hingetan haben würdet hingetan haben
    sie werden hingetan haben werden hingetan haben würden hingetan haben